Άσκηση στον Πρωταγόρα- Άσκηση στη συνείδηση

Η ερώτηση του σχολικού βιβλίου ήταν η εξής:
Ποια μέσα θεωρείτε ότι έχουν στη διάθεσή τους η οικογένεια και η κοινωνία προκειμένου να διδάξουν στους νέους την πολιτική αρετή?
Αμέσως μου δημιουργήθηκε ένα χαμόγελο τύπου 'τι λέει ρε μαλάκα?' γιατί δεν υπάρχουν τα μέσα αυτά ούτε στην οικογένεια, ούτε και στη κοινωνία...
Η τυποποιημένη για τα δεδομένα του φροντιστηρίου απάντησή μου ήταν η εξής:
Φαίνεται πως στις μέρες μας οι μέθοδοι διδασκαλίας της πολιτικής αρετής δεν συνάπτουν με τον τρόπο που τις παρουσίαζε ο Πρωταγόρας. Μέσα στην οικογένεια είναι δύσκολο να διδαχθεί και να επιμεληθεί η αρετή γιατί πολύ απλά οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής δεν την επιτρέπουν. Οι γονείς και τα παιδιά λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι, καθιστώντας αδύνατη τη δυνατότητα διαλόγου, συζήτησης και επικοινωνίας.
Επιπλέον, οι επιβολές ποινών προκειμένου να διδαχθεί η πολιτική αρετή εγκυμονούν πολλούς κινδύνους και προκαλούν έντονες αντιδράσεις από τη μεριά των νέων που αντιστέκονται και επαναστατούν μόλις αντιληφθούν ότι καταπιέζονται.
Από την άλλη μεριά και η κοινωνία δεν έχει πολλά μέσα στη διάθεσή της, αφού μονίμως κρίνεται και απορρίπτεται για την ποιότητα και την ηθικότητά της. Οι τιμωρίες που επιβάλλονται μέσα στην οικογένεια, μέσα στην κοινωνία έχουν τη μορφή της κοινωνικής περιθωριοποίησης. Μόνο ο φόβος αυτής θα μπορούσε να λειτουργήσει προτρεπτικά για την αποφυγή παραβάσεων και αποδοτικά για τη διδασκαλία της πολιτικής αρετής.

Σοβαρά, τώρα... Τι είδους ερώτηση ήταν αυτή, αφού όλοι γνωρίζουμε πως δεν θα βρεθεί κάποιος να μας 'διδάξει' τι είναι καλό και τι είναι κακό, τι είναι ιερό και τι ανόσιο, τι είναι δίκαιο και τι άδικο, αφού θα τα μάθουμε από την εμπειρία μας και τη ζωή μας μέσα σ'αυτή τη γαμημένη κοινωνία...
-φλασιές που τρώω λίγο πριν πάω στο φροντιστήριο...- αυτά, γεια! :Ρ

Who Knew???

"Who Knew"

You took my hand
You showed me how
You promised me you'd be around
Uh huh
That's right
I took your words
And I believed
In everything
You said to me
Yeah huh
That's right

If someone said three years from now
You'd be long gone
I'd stand up and punch them out
Cause they're all wrong
I know better
Cause you said forever
And ever
Who knew

Remember when we were such fools
And so convinced and just too cool
Oh no
No no
I wish I could touch you again
I wish I could still call you friend
I'd give anything

When someone said count your blessings now
'fore they're long gone
I guess I just didn't know how
I was all wrong
They knew better
Still you said forever
And ever
Who knew

Yeah yeah
I'll keep you locked in my head
Until we meet again
Until we
Until we meet again
And I won't forget you my friend
What happened

If someone said three years from now
You'd be long gone
I'd stand up and punch them out
Cause they're all wrong and
That last kiss
I'll cherish
Until we meet again
And time makes
It harder
I wish I could remember
But I keep
Your memory
You visit me in my sleep
My darling
Who knew
My darling
My darling
Who knew
My darling
I miss you
My darling
Who knew
Who knew 


Ω ναι πάμε με βραχνιασμένη φωνή να τραγουδήσουμε την ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ της Pink:)
Βασικά δεν συνδέω αυτό το τραγούδι με κάποια προσωπική εμπειρία. Αλλά γενικά μου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση,ακόμα κι ας μιλάει για μια πικρή ιστορία... Για μία απώλεια, εγώ αισθάνομαι όμορφα και μια ανάγκη για ''χουχούλιασμα'' (μ'αρέσει αυτή η λέξη). Μάλλον φταίει ο καιρός, μάλλον το ότι το χρειάζομαι να νιώσω αυτή την ανάγκη... Δεν ξέρω.. Ξέρω όμως κάτι που μου σπάει απίστευτα τα νεύρα. Το ότι δεν μπορώ να μείνω σε ένα μόνο θέμα όταν αποφασίζω να γράψω στο κωλο-blog και κολλάω!
Οπότε ας πούμε λίγα λόγια για την συμπαράσταση και την στήριξη, είτε αυτή είναι ανάμεσα σε φίλους, είτε σε ένα ζευγάρι. Είναι όντως αλήθεια ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να σε ακούσει όταν δεν έχεις κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα και όταν είσαι καλά ψυχολογικά. Για ποιο λόγο δεν έχω καταλάβει ακόμα. Μάλλον απολαμβάνουν να βλέπουν κάποιον να νιώθει ευάλωτος και τρωτός γιατί τους κάνει να νιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους και να θάβουν τα κόμπλεξ τους. Γίνομαι κακιά, το καταλαβαίνω, αλλά όλο αυτό καταντάει κουραστικό.
Μην είσαι δίπλα μου ΜΟΝΟ όταν δεν είμαι καλά. Κάτσε μαζί μου και στις όμορφες στιγμές και να είσαι ευτυχισμένος όταν είμαι και εγώ. Δεν χρειάζομαι συμπαράσταση μόνο στις άσχημες μέρες...
Ίσως, λέω ίσως να υπερβάλλω και λίγο. But I don't care! Για στάσου λίγο, πώς την έχεις δει την κατάσταση? 
Who knew that someone could make me feel like this?
That the same person I thought I knew well stabbed me in the back..
Μάλλον εδώ κολλάει και το τραγούδι...
Η αλήθεια είναι ότι έχω αλλάξει. Χαρακτήρα, βούληση, παρέες, τρόπο ζωής. Και αν κάποιος νιώθει ότι δεν μπορεί να συμβαδίσει μπορεί άνετα να εξαφανιστεί από τη ζωή μου. Δεν είσαι ευπρόσδεκτος αν δεν σου αρέσω! Και δεν με νοιάζει κιόλας. Άντε γεια, σε χαιρετώ... :)

Help, i'm ALIVE!!!

Metric - Help i'm alive





Το έχω λατρέψει αυτό το κομμάτι... Και νομίζω πως εκφράζει απόλυτα την ψυχοσύνθεσή μου τον τελευταίο καιρό...
Έχει τέλειο στίχο.. Παρ'τε να'χετε :Ρ

I tremble
They're going to eat me alive
If I stumble
They're going to eat me alive

Can you hear my heart beating like a hammer? 
Beating like a hammer?
Help, I'm alive, my heart keeps beating like a hammer
Hard to be soft 
Tough to be tender

Come take my pulse, the pace is on a runaway train
Help, I'm alive, my heart keeps beating like a hammer
Beating like a hammer

If you're still alive
My regrets are few
If my life is mine
What shouldn't I do?
I get wherever I'm going
I get whatever I need
While my blood's still flowing
And my heart still beats . . .
Beating like a hammer
Beating like a hammer

Help, I'm alive, my heart keeps beating like a hammer
Hard to be soft
Tough to be tender

Come take my pulse, the pace is on a runaway train
Help, I'm alive, my heart keeps 
Beating like a hammer
Beating like a hammer

If you're still alive
My regrets are few
If my life is mine
What shouldn't I do?
I get wherever I'm going
I get whatever I need
While my blood's still flowing
And my heart still beats . . .
Beating like a hammer
Beating like a hammer
Beating like a hammer
Beating like a hammer

Why does my heart feel so bad....

Γιατί κάθε, μα κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι να μου έρχεται ένας κόμπος στο λαιμό, ένα ψυχοπλάκωμα? Μια αίσθηση ότι κάπου έχω κάνει λάθος και πλέον είναι πολύ αργά για να το διορθώσω? Γιατί να υπάρχουν αυτές οι μέρες που να με τραβάει να το ακούσω? Σαν κάτι να με ωθεί ώστε να τα σκεφτώ όλα αυτά... Στην ουσία αυτό το τραγούδι αποτελείται από όλες κι όλες 3 προτασούλες: ''why does my heart feel so bad (1) why does my soul feel so bad (2) και these open doors (3)...'' Και ύστερα επανάληψη και μόνο επανάληψη. Κάθε φορά που επαναλαμβάνονται αυτές οι προτάσεις είναι σαν μια διαφορετική μαχαιριά και μερικά ακόμη κιλά στο βάρος της συνείδησης... Γιατί να ασχολούνται μαζί μου μόνο όταν δεν είμαι καλά? Γιατί να ενδιαφέρονται μόνο τότε για μένα? Δεν το παίζω emo η κάτι τέτοιο (why doesn't anybody love meeeeeeh??? :'( haha), απλά την έχω βαρεθεί όλη αυτήν την κατάσταση. Φίλοι, είδος προς εξαφάνιση. Μπορεί να κάνεις παρέα με πάρα πολλά άτομα κατά τη διάρκεια της ζωής σου, ελάχιστα όμως θα μπορέσεις να εκτιμήσεις και να εμπιστευτείς. Και εγώ προσωπικά το πιστεύω αυτό και το έχω ζήσει πολλές φορές. ''Να περνάς καλά και ανέμελα, μην σε νοιάζουν όλα τ'άλλα''- ehmmm ναι, οκ αλλά ΕΓΏ σε ποιον θα μπορέσω να πω τα προβλήματά μου? Ποιος θα με συμβουλεύσει και, ενδεχομένως, ποιον θα συμβουλέψω εγώ? Δεν λέω, καλό και αυτό όμως καταντά βαρετό και μονότονο.
Στην ουσία αυτήν την στιγμή παραθέτω σκόρπιες σκέψεις που είχα στο μυαλό μου και έπρεπε να βγουν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ γιατί δεν είχε μείνει και πολύς χώρος...
Δεν νομίζω πως μου μένει κάτι να πω, όμως και πάλι θέλω να κλείσω με quote : ''I'm not crazy, my rality is just different than urs...''kthxbai αυτά...

Μήπως τελικά βιάστηκες?

Ήρθε επιτέλους η ώρα να γράψω στα σοβαρά.
Θέλω να μιλήσω για την εμπιστοσύνη και τις βιαστικές αποφάσεις και επιλογές. (τώρα θα είστε κάπως 'been there, done that...'). Το θέμα είναι πως όταν ανοίγεσαι σε κάποιον και του μιλάς για την ζωή και τα βιώματά σου γίνεσαι αυτόματα ευάλωτος (κατά τη γνώμη μου το χειρότερο συναίσθημα που θα μπορούσα να νιώσω) και μόλις συμβεί αυτό χάνεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Δεν μπορώ να κάνω πλέον σχέσεις γιατί η πλειοψηφία τους καταλήγει στο ίδιο, μονότονο και λυπηρό αποτέλεσμα . Φοβάμαι πως θα πληγώσω και θα πληγωθώ. Πως μόλις κάνω κάποια 'γκάφα', όλο αυτό θα γυρίσει ως boomerang προς τα μένα και θα με αποτελειώσει.
Στο θέμα της εμπιστοσύνης έχουμε πιαστεί όλοι, λίγο - πολύ κορόιδα... Όταν γνωρίζεις κάποιον, στην αρχή μπορεί να σου παρουσιάσει χίλια δυο πρόσωπα, κάνοντάς σε ανίκανο να καταλάβεις ποιο μπορεί να είναι το πραγματικό. Μόλις όμως αρχίσει να νιώθει άνετα, παρουσιάζει και τον πραγματικό του εαυτό. Στην αρχή θα σε ενθουσιάσει, θα σε κάνει να θες να τον γνωρίσεις και παραπέρα, αναγκασμένος έτσι να πάρεις κάποιες βιαστικές αποφάσεις. Δεν λέω πως τις αποφάσεις αυτές θα τις πάρεις ακούσια αλλά υποκινούμενος από ορισμένα συναισθήματα που μπορεί να νιώθεις. Υπάρχει τεράστια πιθανότητα να μετανιώσεις για πράγματα που έκανες ή και που δεν έκανες, με αποτέλεσμα το πλήρες ψυχολογικό χαντάκωμα. Συνεχώς ακούω το 'Όλα για κάποιο λόγο γίνονται' ή 'Πρέπει να πάθεις για να μάθεις' αλλά τα βρίσκω εντελώς βλακώδη και ανούσια. Δηλαδή ποιος είναι αυτός ο λόγος που πρέπει η δική μου ψυχολογία να χαλάσει και γιατί πρέπει να το πάθω πρώτα για να μάθω, ενώ μπορώ κάλλιστα να σκεφτώ ώριμα προτού κάνω οτιδήποτε που στην τελική θα το μετανιώσω...
Δυστυχώς όταν έχεις τον 'Μαλακοεπιλογέα' (όπως είπε μια φίλη μου) εγκατεστημένο δεν μπορείς να κάνεις και πολλά γι'αυτό. There's nothing we can do when the universe just wants to piss us off! Όμως κλάιν, έτσι είναι η ζωή και we gotta suck it up και να μην κλαψουρίζουμε μετά όταν μας πάει στραβα.
Θα κλείσω και πάλι με ένα quotation : Don't worry, bifteki... :p byez :D

Πρεπει να το σκεφτω...

Γράφω... Επιτέλους γράφω... Μετά από καιρό (πολύ καιρό) αισθάνθηκα την ανάγκη να αποτυπώσω σκέψεις και συναισθήματα που εδώ και αρκετό διάστημα με ταλαιπωρούν. Ο κόσμος του facebook και γενικά του διαδικτύου (στην ουσία η κατάχρησή τους και όχι τα συγκεκριμένα) με είχαν αποβλακώσει τόσο πολύ που είχα ξεχάσει πως είναι να γράφεις για τον εαυτό σου. Μόλις πριν από 5 λεπτά αποφάσισα ότι θέλω δικό μου blog.! χα, νομίζω πως βρίσκομαι  στη καταλληλότερη φάση για μια τέτοια απόφαση...
Έχω πολλά πράγματα για τα οποία θέλω να εκφέρω την γνώμη μου όμως είναι πολύ νωρίς (αλλά αργα) για να πέσω στα βαθιά... Οπότε ευχηθείτε μου καλή τύχη και πάντα τέτοια guys! Και ας κλείσω με ένα αισιόδοξο quote : ''If you're brilliant and open-minded, you can start at the top.''