Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Μήπως τελικά βιάστηκες?

Ήρθε επιτέλους η ώρα να γράψω στα σοβαρά.
Θέλω να μιλήσω για την εμπιστοσύνη και τις βιαστικές αποφάσεις και επιλογές. (τώρα θα είστε κάπως 'been there, done that...'). Το θέμα είναι πως όταν ανοίγεσαι σε κάποιον και του μιλάς για την ζωή και τα βιώματά σου γίνεσαι αυτόματα ευάλωτος (κατά τη γνώμη μου το χειρότερο συναίσθημα που θα μπορούσα να νιώσω) και μόλις συμβεί αυτό χάνεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Δεν μπορώ να κάνω πλέον σχέσεις γιατί η πλειοψηφία τους καταλήγει στο ίδιο, μονότονο και λυπηρό αποτέλεσμα . Φοβάμαι πως θα πληγώσω και θα πληγωθώ. Πως μόλις κάνω κάποια 'γκάφα', όλο αυτό θα γυρίσει ως boomerang προς τα μένα και θα με αποτελειώσει.
Στο θέμα της εμπιστοσύνης έχουμε πιαστεί όλοι, λίγο - πολύ κορόιδα... Όταν γνωρίζεις κάποιον, στην αρχή μπορεί να σου παρουσιάσει χίλια δυο πρόσωπα, κάνοντάς σε ανίκανο να καταλάβεις ποιο μπορεί να είναι το πραγματικό. Μόλις όμως αρχίσει να νιώθει άνετα, παρουσιάζει και τον πραγματικό του εαυτό. Στην αρχή θα σε ενθουσιάσει, θα σε κάνει να θες να τον γνωρίσεις και παραπέρα, αναγκασμένος έτσι να πάρεις κάποιες βιαστικές αποφάσεις. Δεν λέω πως τις αποφάσεις αυτές θα τις πάρεις ακούσια αλλά υποκινούμενος από ορισμένα συναισθήματα που μπορεί να νιώθεις. Υπάρχει τεράστια πιθανότητα να μετανιώσεις για πράγματα που έκανες ή και που δεν έκανες, με αποτέλεσμα το πλήρες ψυχολογικό χαντάκωμα. Συνεχώς ακούω το 'Όλα για κάποιο λόγο γίνονται' ή 'Πρέπει να πάθεις για να μάθεις' αλλά τα βρίσκω εντελώς βλακώδη και ανούσια. Δηλαδή ποιος είναι αυτός ο λόγος που πρέπει η δική μου ψυχολογία να χαλάσει και γιατί πρέπει να το πάθω πρώτα για να μάθω, ενώ μπορώ κάλλιστα να σκεφτώ ώριμα προτού κάνω οτιδήποτε που στην τελική θα το μετανιώσω...
Δυστυχώς όταν έχεις τον 'Μαλακοεπιλογέα' (όπως είπε μια φίλη μου) εγκατεστημένο δεν μπορείς να κάνεις και πολλά γι'αυτό. There's nothing we can do when the universe just wants to piss us off! Όμως κλάιν, έτσι είναι η ζωή και we gotta suck it up και να μην κλαψουρίζουμε μετά όταν μας πάει στραβα.
Θα κλείσω και πάλι με ένα quotation : Don't worry, bifteki... :p byez :D

9 σχόλια:

  1. Πολλή πίκρα ρε φιλενάδα...Τί να σου πω,ένα έχω καταλάβει ότι θα πληγώνεσαι είτε το επιδιώκεις είτε όχι.Το να μην κάνεις αυτό που θες απλώς για να αποφύγεις κάποιο κακό αποτέλεσμα δεν βοηθάει,σου μένει αποθημένο και σε κάνει να νιώθεις ανεπαρκής και να τα βάζεις με τον εαυτό σου.Κανείς δεν σ'αναγκάζει να κάνεις κάτι που δεν θες,για όλα εσύ αποφασίζεις και ρισκάρεις.Ζωή είναι,χώρίς ρίσκο είναι σαν φαί χωρίς αλάτι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όπως και γυναίκα χωρίς άντρα είναι σαν ψάρι χωρίς ποδήλατο... Βασικά τα παρουσίασα λίγο τραγικά τα πράγματα αλλά ήθελα να το παίξω ψαγμένη.χαχ
    Και όμως υποκινείσαι για κάποια πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκανες ποτέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαχαχα αυτο με το ψάρι είναι και ΓΑΜΩ.
    You're such a wannabe...whatever :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @xry : i'm not a wannabe stfu! haha
    @music fanatic: euxaristw! :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αααα σμα εσύ είσαι! ευχαριστώ προσωπικά τότε... :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μου άρεσαν τα τσιτάτα για το φαΐ και το αλάτι, όπως και το ψάρι χωρίς ποδήλατο.
    Όμως μιας και είμαι καινούριος εδώ, πρέπει να πω, ότι με συνεπήρε το γράψιμό σου και η ανάπτυξη της σκέψης σου. Σκέφτεσαι διαλεκτικά και ώριμα και δεν νομίζω ότι επειδή το φαΐ μπορεί να μας χορτάσει και ανάλατο, ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Το θέμα που θίγεις, όχι ότι είναι άλυτο, αλλά δεν λύνεται με τα σχόλια κανενός. Όμως στη ζωή πρέπει να αναζητούμε την ευτυχία και αναζητώντας την πολλές φορές θα πικραθούμε. Από την πίκρα, θα μάθουμε, γιατί εκεί θα αναζητηθούν τα λάθη που θα μας αποτρέψουν να τα επαναλάβουμε. Όμως, ας μην μένουμε αδρανείς! Όπως έλεγε κι ο Βούδας καλύτερα να κάνεις λάθος στη δράση, παρά να παραμένεις αδρανής!
    Ή αν το θέλεις, η ζωή χωρίς τη δράση είναι σαν την σάλτσα χωρίς το κρέας!
    …άνοστη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή