"Who Knew"
You took my hand
You showed me how
You promised me you'd be around
Uh huh
That's right
I took your words
And I believed
In everything
You said to me
Yeah huh
That's right
If someone said three years from now
You'd be long gone
I'd stand up and punch them out
Cause they're all wrong
I know better
Cause you said forever
And ever
Who knew
Remember when we were such fools
And so convinced and just too cool
Oh no
No no
I wish I could touch you again
I wish I could still call you friend
I'd give anything
When someone said count your blessings now
'fore they're long gone
I guess I just didn't know how
I was all wrong
They knew better
Still you said forever
And ever
Who knew
Yeah yeah
I'll keep you locked in my head
Until we meet again
Until we
Until we meet again
And I won't forget you my friend
What happened
If someone said three years from now
You'd be long gone
I'd stand up and punch them out
Cause they're all wrong and
That last kiss
I'll cherish
Until we meet again
And time makes
It harder
I wish I could remember
But I keep
Your memory
You visit me in my sleep
My darling
Who knew
My darling
My darling
Who knew
My darling
I miss you
My darling
Who knew
Who knew
Ω ναι πάμε με βραχνιασμένη φωνή να τραγουδήσουμε την ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ της Pink:)
Βασικά δεν συνδέω αυτό το τραγούδι με κάποια προσωπική εμπειρία. Αλλά γενικά μου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση,ακόμα κι ας μιλάει για μια πικρή ιστορία... Για μία απώλεια, εγώ αισθάνομαι όμορφα και μια ανάγκη για ''χουχούλιασμα'' (μ'αρέσει αυτή η λέξη). Μάλλον φταίει ο καιρός, μάλλον το ότι το χρειάζομαι να νιώσω αυτή την ανάγκη... Δεν ξέρω.. Ξέρω όμως κάτι που μου σπάει απίστευτα τα νεύρα. Το ότι δεν μπορώ να μείνω σε ένα μόνο θέμα όταν αποφασίζω να γράψω στο κωλο-blog και κολλάω!
Οπότε ας πούμε λίγα λόγια για την συμπαράσταση και την στήριξη, είτε αυτή είναι ανάμεσα σε φίλους, είτε σε ένα ζευγάρι. Είναι όντως αλήθεια ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να σε ακούσει όταν δεν έχεις κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα και όταν είσαι καλά ψυχολογικά. Για ποιο λόγο δεν έχω καταλάβει ακόμα. Μάλλον απολαμβάνουν να βλέπουν κάποιον να νιώθει ευάλωτος και τρωτός γιατί τους κάνει να νιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους και να θάβουν τα κόμπλεξ τους. Γίνομαι κακιά, το καταλαβαίνω, αλλά όλο αυτό καταντάει κουραστικό.
Μην είσαι δίπλα μου ΜΟΝΟ όταν δεν είμαι καλά. Κάτσε μαζί μου και στις όμορφες στιγμές και να είσαι ευτυχισμένος όταν είμαι και εγώ. Δεν χρειάζομαι συμπαράσταση μόνο στις άσχημες μέρες...
Ίσως, λέω ίσως να υπερβάλλω και λίγο. But I don't care! Για στάσου λίγο, πώς την έχεις δει την κατάσταση?
Who knew that someone could make me feel like this?
That the same person I thought I knew well stabbed me in the back..
Μάλλον εδώ κολλάει και το τραγούδι...
Η αλήθεια είναι ότι έχω αλλάξει. Χαρακτήρα, βούληση, παρέες, τρόπο ζωής. Και αν κάποιος νιώθει ότι δεν μπορεί να συμβαδίσει μπορεί άνετα να εξαφανιστεί από τη ζωή μου. Δεν είσαι ευπρόσδεκτος αν δεν σου αρέσω! Και δεν με νοιάζει κιόλας. Άντε γεια, σε χαιρετώ... :)
